Καλή χρονιά να έχουμε

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σε όποια γειτονιά και να βρίσκομαι, βγαίνω πρωί – πρωί και περπατάω. Δεν τρέχω, δεν βαδίζω. Συλλογίζομαι τη χρονιά που πέρασε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ψειρίζουν όσα τους συμβαίνουν. Τα σκέφτομαι, τα ζω. Μαθαίνω από ό,τι και να μου συμβεί και γενικά αφήνω τη ζωή να κυλά αβίαστα και σκέφτομαι θετικά.

Από τη νέα χρονιά και το 33ο έτος της ηλικίας μου, που σχεδόν ταυτόχρονα εκκινούν, δεν επιζητώ κάτι ιδιαίτερο. Μόνο υγεία. Θεωρώ ότι είναι το μόνο που δεν μπορούμε να ορίσουμε και αυτό που φοβάμαι περισσότερο. Όλα τα αλλά γίνονται, αρκεί να μη βαλτώνουμε στη μιζέρια μας. Δύσκολες συνθήκες περάσαμε κι εμείς πολλές, αλλά οι παλαιότεροι ακόμη περισσότερες.

Εδώ στην Καστοριά όπου βρίσκομαι, βλέπω τον παππού, που πέρασε πόλεμο, να έχει ζωντάνια μέσα του. Να φεύγει κάθε πρωί, να περπατάει μέσα στα βουνά και να γυρίζει να μας «νταντεύει» κιόλας. Σήμερα το πρωί μου είπε μια ιστορία από τα παλιά και από τη φράση που θα σας μεταφέρω θα καταλάβετε γιατί αυτός ο άνθρωπος μοιάζει τόσο νεότερος από πολλούς μικρότερους σε ηλικία: “Παιδί μου, εμάς οι Γερμανοί δεν μας πείραξαν. Μόνο το χωριό έκαψαν και σκότωσαν κανά – δυο. Εμείς φύγαμε στο βουνό και δεν ανάβαμε φωτιά να μη μας καταλάβουν και μας σκοτώσουν …»

Και σας ρωτώ: πόσο πιο θετικά μπορεί κάποιος να σκεφτεί; Όχι, δεν έχει χάσει τα λογικά του. Όχι, δεν είναι ανόητος ο παππούς. Είναι ο άνθρωπος που παίρνει τις καταστάσεις όπως έρχονται, γιατί έτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν και τις μετασχηματίζει όπως πρέπει για να είναι αυτός και οι οικείοι του χαρούμενοι και να έχουν να “τρώνε” είτε τροφή είτε αγάπη!

Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα και άλλα έγραψα. Σκόπευα να γράψω για τα δυο καλύτερα τρεξίματα της χρονιάς μου και τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις που μου προξένησαν. Αλλά μάλλον αυτό με απασχόλησε περισσότερο.

Καλή χρονιά να έχουμε !

Κοινωνικοποιηθείτε...